>| Je leest dit artikel in 5:00 minuten.

​Heb je ook wel eens het gevoel dat je werkt in een 'denkfabriek'? Dat is een plek waar meer wordt gedacht. Een plek waar de schoorsteen meer rookt op ideeën, dan op uitvoeringen. Het is een metafoor die voortkomt uit vier jaar notities en die ik de komende tijd verder zal uitwerken. Misschien herkenbaar en misschien ook niet. Maar je herkent sowieso elementen uit de tekst hieronder als je ook het gevoel hebt dat je wel eens werkt in zo'n 'denkfabriek'. Dit artikel is een eerste aanzet, waarbij ik afsluit met het aanbieden van de strijdkreet: "We zijn hier toch geen denkfabriek?!"

​“We zijn heel goed geworden in analyseren, strategie bedenken, brainstormen, ideeën bedenken en überhaupt nadenken, maar het lijkt alsof we onze handigheid in het ‘gewone’ doen helemaal kwijt zijn”. In deze uitspraak die iemand ongeveer een jaar geleden deed zit het kernprincipe van de denkfabriek verstopt: een sterk ontwikkelde collectieve vaardigheid in denken. ‘Denken’ definieer ik hier maar even als al het werk dat je doet zónder directe waarde voor je eindgebruiker. Dat type werk vindt vrijwel iedereen die ik sprak overigens heel belangrijk. Het gaat namelijk om allerlei fundamentele activiteiten zoals het ontwerpen van strategieën, doelen en actieplannen, het in kaart brengen van klantreizen, ideeën genereren in brainstormsessies, vergaderen, afstemmen, etcetera. Je kunt niet zonder. Maar: in de denkfabriek zit hier blijkbaar voor teveel mensen teveel tijd in. En dat gaat volgens vrijwel iedereen die ik de afgelopen jaren sprak ten koste van ‘de uitvoering’, oftewel het 'doen'. 'Doen' definieer ik in dit verband als al het werk dat je uitvoert mét directe waarde voor je eindgebruiker of het realiseren van deze waarde héél dichtbij brengt. Een pijnpunt daadwerkelijk uit een klantreis slopen, een klantvraag beantwoorden of een veel te ingewikkelde brief daadwerkelijk herschrijven (in plaats van over de inhoud te vergaderen). Maar vaak werkt het anders - want je kunt maar beter goed zijn in denken om carrière te maken .... [Lees verder onder de knop]

Ineens is 'ie begonnen: 'The Decade of Delivery' voor de Sustainable Development Goals (SDG's) van de United Nations. Vers in het nieuwe decennium klinkt van daaruit vooral één hele belangrijke roep; namelijk die om 'actie'. In een terugblikkend artikel in Volkskrant Magazine las ik eind 2019 nog dat de afgelopen tien jaar vooral die van 'het hebben van een mening' waren. Een mening over alles en iedereen (en vooral op Twitter). Maar met het verstrijken van het vorige decennium lijkt nu ook definitief het accepteren van 'alleen maar roepen' voorbij. De komende jaren worden de jaren van doen. 'Act now to stop Global Warming' is bijvoorbeeld het 13e SDG. Act now! Doe iets! Voor het behalen van de SDG's, maar wat mij betreft mag die oproep ook klinken voor de doelen van elke organisatie en elk team. We hebben genoeg ideeën. We hebben genoeg plannen. We hebben genoeg strategieën. Het is de hoogste tijd om ze uit te voeren. Toch?

Uiteraard kun je een resultaat niet zo goed bereiken als je er eerst niet even over hebt nagedacht. Want 'doen met intentie' is nog altijd het meest effectief las ik pas geleden nog in 'Hyperfocus' van Chris Bailey (zijn platform 'A Life of Productivity' is de moeite waard om eens te bekijken). Maar als ik mijn belangrijkste ontdekking van de afgelopen jaren extreem kort en bondig moet samenvatten: mensen in teams in organisaties besteden te veel tijd aan intenties en te weinig tijd aan de uitvoering van die intenties. Oftewel: de stapel ideeën, plannen en actielijsten groeit veel sneller dan de stapel bereikte resultaten. Er wordt veel gedacht en minder gedaan. Het één kan niet zonder de ander - maar het wringt bij de verdeling van je aandacht. En nog vers aan het begin van 'the decade of delivery' eindig ik deze post daarom met de vraag: 'waar richt jij de komende tijd je aandacht op: op meer denken of meer doen?'